Daniel Cassia sprak op Aconcagua Radio over de militaire ambtenarij: "Als het jonge mensen helpt, is dat welkom."

Daniel Cassia, een voormalig wetgever uit Mendoza, sprak op Aconcagua Radio en verdedigde het initiatief dat hij meer dan twee decennia geleden samen met voormalig senator Pipo Álvarez presenteerde om een ​​burger-militaire dienst in te voeren voor kwetsbare jongeren. "Het was allesbehalve oorlogszuchtig, maar eerder een voorstel voor sociale, educatieve en arbeidsondersteuning", legde hij uit. In reactie op de recente aankondiging van de nationale overheid riep hij op om de invoering ervan met continuïteit en ernst te doen: "Als het er maar op lijkt en er draagvlak voor is, dan maakt het niet uit wie het voorstelt."

Het recente voorstel van de nationale overheid voor vrijwillige burger-militaire dienst voor jongeren heeft een langlopend debat in de Argentijnse samenleving heropend. Iemand die in Mendoza bekend is met dit idee is voormalig provinciaal afgevaardigde Daniel Cassia, auteur van een soortgelijk wetsvoorstel uit 2004. In een gesprek met Radio Aconcagua herinnerde de voormalige wetgever zich de ontstaansgeschiedenis van dat initiatief en analyseerde hij de huidige stand van zaken.

"Het eerste nationale project dat we in Mendoza presenteerden, was van ons, samen met voormalig senator Pipo Álvarez", aldus Cassia. "Het was een verplichte burgerlijke, sociale en militaire dienst voor jongeren die niet werkten of studeerden, met als doel hen ondersteuning, scholing, beroepsopleidingen en sportbeoefening te bieden."

Het voorstel, zo legde hij uit, was bedoeld voor jongeren tussen de 18 en 25 jaar die geen werk of opleiding konden aantonen. "Het was alleen verplicht voor degenen die hun school niet hadden afgemaakt of geen andere activiteit hadden. Ze werden geregistreerd, gecontacteerd en kregen de mogelijkheid om zich bij de dienst aan te sluiten", legde hij uit.

Cassia benadrukte de niet-militaire benadering van het voorstel: "Het idee was verre van militair, verre van oorlogszuchtig. We noemden het 'militair' omdat we gebruik zouden maken van faciliteiten van de strijdkrachten die sinds 1994 niet meer gebruikt waren, met sportcentra, medische ruimtes, klaslokalen en leraren."

Het project omvatte beroepen zoals timmerwerk, smeden, elektriciteit en mechanica, maar richtte zich ook op geestelijke gezondheid en de gezinssituatie: "Het was een multidisciplinaire, sociale aanpak. Al in 2004 zagen we kinderen die niet naar school gingen, niet aan sport deden, culturele stimulatie misten en in complexe gezinssituaties leefden."

Het initiatief werd formeel gepresenteerd aan de toenmalige gouverneur Julio Cobos. "De gouverneur verwelkomde het. We hebben het gepresenteerd aan de Tweekamer Veiligheidsraad met vertegenwoordigers van alle partijen. We hebben het zelfs meegenomen naar nationale fora en werden ontvangen door voormalig minister van Defensie José Pampuro", herinnerde hij zich.

Hij betreurt het echter dat dit niet langdurig is volgehouden. Wat Cobos implementeerde, hield amper een jaar stand. De volgende regering veranderde de naam en het ging verloren. Er was geen staatsbeleid. Het had geen continuïteit en daarom werkte het niet.

Cassia was voorzichtig met de nieuwe aankondiging van presidentieel woordvoerder Manuel Adorni. "Er zijn nog niet veel details. Vrijwillige militaire dienst bestaat al, maar er wordt nu gesproken over een educatieve en sociale dimensie. We moeten afwachten wat de minister van Defensie zegt."

Met een positieve, maar niet naïeve, houding hield de voormalige wetgever vol: "Ik hoop dat er niet hetzelfde gebeurt als in Mendoza. Het interesseert me niet wie verantwoordelijk is; ik ben een peronist – geen Kirchnerist, dat verduidelijk ik – maar als het lijkt op wat wij hebben voorgesteld en het helpt in te dammen, verwelkom het dan."

Cassia benadrukte dat het debat de partijgrenzen moest overstijgen: "Toen Cobos het presenteerde, noemde hij ons wetsvoorstel nooit, maar ik was niet boos. Dat ben ik altijd geweest. In Mendoza zijn de hervormingen van het Wetboek van Strafvordering die ik heb opgesteld goedgekeurd, maar ze zijn nooit erkend. Ik ben zelfs 'ijzeren vuist' of 'neofascist' genoemd. Maar het belangrijkste is dat het werkt.”

Volgens het voormalige congreslid kan het land het zich niet veroorloven om verder te gaan zonder een serieus beleid voor de ontwikkeling van jongeren: "Argentinië is met geen enkel land in oorlog, dus laten we die faciliteiten en middelen gebruiken voor onderwijs. Als een jongere timmeren, loodgieten, elektriciteit of mechanica leert, heeft hij of zij het gereedschap om de kost te verdienen."

In dit verband waarschuwde hij voor de risico's die kansloze jongeren lopen: "Dat vind ik beter dan geen jongere op straat drugs te zien gebruiken. En dan heb ik het niet alleen over arme buurten. In privéwijken zijn er ook kinderen met een goede koopkracht die drugs en alcohol gebruiken. Gedachteloos nietsdoen is zinloos."

Gevraagd of hij een dergelijk voorstel realistisch acht, was hij stellig: "Ja, het kan. Het probleem is dat sommige regeringen het als een kostenpost zien. En het is geen kostenpost; het is een investering. Anders kom je uiteindelijk terecht bij het verlagen van de leeftijd waarop strafrechtelijke aansprakelijkheid geldt. Dit is het andere uiterste: een alomvattende aanpak."

Tot slot reflecteerde hij op de noodzaak om langetermijnbeleid te overwegen: "We kunnen niet doorgaan met kortetermijnoplossingen. Als dit een kind helpt zijn school af te maken en een vak te leren, dan is het de moeite waard. Het maakt niet uit wie het voorstelt."

Cassia, die jarenlange ervaring heeft in de Tweekamer Veiligheidsraad, besloot met een praktisch perspectief, vrij van partijdige kleingeestigheid: "Het belangrijkste is dat het gebeurt. Als het steun, voorlichting en een toekomst genereert, dan is het de juiste weg."

Luister hier naar het volledige artikel en luister live naar de radio via www.aconcaguaradio.com